صداي دورگة قاضي در فضاي دادگاه پيچيد: «خانم غزال محتشم ! همسرتان شاكي هستند و طبق استشهادي كه از افراد فاميل گرفتهاند، اظهار ميدارند كه شما عليرغم مراجعت ايشان به همراه چند تن از شاهدان، به منزل و محل زندگي خود رجوع نكردهايد!» فكهاي غزال منقبض شد. چانهاش شروع به لرزيدن كرد و بار ديگر بغض در گلويش خانه نمود. قطراتِ لغزانِ اشك از لابهلاي مژههاي سياهش كه چون چتري چشمهايش را دربرگرفته بود، به روي گونههايش غلتيد. سرش را پايين انداخت و دستمال كاغذيِ نمناكش را ريزريز كرد. براي لحظاتي سكوت فضاي دادگاه را فرا گرفت. صداي لرزان فرخنده (مادر غزال) سكوت را در هم شكست: «غزال! چرا حرف نميزني؟! چرا واقعيت رو نميگي؟! به قاضي بگو كه شوهرت چي به روزت آورده!» غزال سرش را بلند كرد و نگاهي به صورت محزون و غمزدة مادرش انداخت. با دل انگشتانِ ظريفش نم صورتش را پاك كرد. اختر(مادر شوهرش) با عصبانيت پاهايش را روي موزاييكهاي دادگاه كوبيد و خندهاي عصبي سر داد. - خوشم باشه! حالا غزال خانم بايد از ما شاكي باشه؟! غزال نگاهِ خستة چشمان خيسش را به مادر شوهرش كه با غضب به او زل زده بود برگرداند. نگاه غزال آشتيجويانه و ملتمسانه بود. اختر نگاهي سرد و بياحساس و انتقامجويانه كرد. غزال همچنان نگاهش به او بود، گويي قصدش به رحم آوردن دلِ اختر بود. خارج از آن سالن، باران تندي بيامان در حال باريدن بود. صداي كوبيده شدن قطرات باران روي جامِ پنجره، غزال را با خود به سالها قبل برد. صورتِ گندمگون و بانشاط حسام زير بارش بيامان باران خيس شده بود. از نوك موهاي وحشياش كه تا روي شانههايش ريخته بود قطرات باران ميچكيد اما نگاهش همچنان رو به پنجرة اتاق غزال بود. غزال دور از چشم او، دزدانه از پشت پرده نگاهش ميكرد. دلش براي دست كشيدن لاي آن موهاي نمناك غنج ميرفت. دلش ميخواست برايش چتري ببرد اما چارهاي جز صبر كردن و منتظر ماندن نداشت. شب از نيمه گذشته بود و حسام همچنان با سماجتِ كودكانهاي به درخت چنارِ توي كوچه تكيه داده بود. در اين لحظه، غزال به دنبال همان چشمهاي زلال و مهربان ميگشت. افسوس، افسوس! هماكنون روي صندلي دادگاه، مردي عبوس و بيمهر نشسته بود. او نشسته بود تا حاصل سالها جواني غزال را به تاراج ببرد. غزال، بهكل قافيه را باخته بود. ميدانست كه يا بايد كوتاه بيايد و سكوت كند تا بتواند حضانت دخترش را به عهده بگيرد يا اينكه حداقل حسام و خانوادهاش را راضي كند از شكايتشان صرفنظر كنند و او كنار دخترش بماند. سرش را بالا گرفت. نفسِ حبس شده در سينهاش را رها كرد و با صدايي لرزان گفت: «بله جناب قاضي، من از همسرم تمكين نكردم.» فرخنده با صورتي برافروخته فرياد كشيد: «هيچ معلومه چه مرگته؟!» غزال لبخند سردي زد. دست روي زانوي مادرش گذاشت و از جايش بلند شد. سينهاش را صاف كرد و بغضش را فرو داد و با لحني سرشار از غم و اندوه گفت: «جناب قاضي! در زندگي ما مشكلاتي هست... فكر كردم اگر خونه و زندگيمو ترك كنم، شوهرم سرِ عقل مياد و همه چيز درست ميشه، بهخاطر همين هم، وقتي شوهرم فرستاد دنبالم، برنگشتم سر خونه و زندگيم، حالا هم پشيمونم و ازشون خواهش ميكنم منو ببخشن!» بغض غزال شكست و با لحني ملتمسانه رو به اختر گفت: «مادرجون! خواهش ميكنم اجازه بديد برگردم سر خونه و زندگيم! دلم براي پونه يه ذره شده (اشك پهناي صورتش را فرا گرفت)، شما خودتون مادريد، ميدونيد من چي ميكشم! ...................